Een soulavond in de Botanique, daar ging ik voor. Want Durand Jones wordt gezien als een van die jonge soulmannen die de fakkel moeten overnemen die Sharon Jones en Charles Bradley achterlieten. Om in de sfeer te komen was er een voorprogramma van een groep uit Seattle die THE DIP gedoopt werd. Deze jonge , blanke kerels speelden een energieke set vol goede grooves . Ze zijn een sterke band met voorop de driekoppige blazerssectie die als een storm van het podium raasde. Ze brachten swingende soul en genoten duidelijk van hun speel tijd op het podium en de goede reacties vanuit het publiek. Het was een opwarmer die we zeker terug zien als hoofdact. Ze speelden 45 minuten zonder daarvan één te vervelen. Het enige minpuntje was de stem van de zanger die na een lange tour niet meer boven de band uit kwam. Maar bij hun 10 nummers zat een prachtig instrumentaal nummer bij dat klonk als de MG’s zonder Booker T. Het was een doorsnede van al het beste uit de jaren 60 soul. Met inclusief de danspasjes. Zeker te volgen deze band.

Ondertussen was de temperatuur al aardig gestegen in de zaal. Durand Jones kwam zijn nieuwe plaat “American Love Call” voorstellen. Gezien deze cd goede respons krijgt was de Orangerie goed volgelopen. Vanaf zijn opkomst leek hij gelukkig en dankte de eerste rij door ze persoonlijk een hand te geven. Ondertussen was in goede soultraditie door de band al een groove ingezet. Onmiddellijk werd “Smile” ingezet, dansbaar en schatplichtig aan Marvin Gaye. Durand stortte zich vol overgave in “Make A Change” waarbij de blazers (sax en trompet) mochten van jetje geven. Ze waren duidelijk zinnens er een SOULTASTIC evening van te maken. Het funky, en dus dansbare, “Circles” zette de hele zaal in beweging.

Wat vooral sterk is aan de set is de afwisseling. Doordat drummer Aaron Fraser met zijn hoge falsetto ook een drietal nummers zingt vergroot dit de variatie. “Don’t You Know” werd zo door 3 stemmen gezongen en verwees dan weer naar groepen als Tavares. Bij de drummer krijg je meer “smooth blue eyed soul” zoals in “Cruisin In The Park” . Persoonlijk is dit iets minder mijn ding. Mijn preferé van de avond was “Morning In America” met swingende blazers en knap gitaarspel. Want als het concert naar een hoger niveau getild werd dan is dit zeker te danken aan de hechte, virtuose band. Hun soulversie van “Apache” van The Shadows zou een knaller op menig dansvloer moeten zijn.
We kregen de nodige pathos en gimmicks. Danspasjes uiteraard, maar ook op de grond vallen, theatrale gestes kortom alles wat een entertainer moet doen. En Durand deed dit tot in de perfectie. Soms was het er wat over maar zijn ontwapenende glimlach maakte dat alles direct vergeven was. In de set was nog een tweede cover. Van hun grote held Curtis Mayfield deden ze “If There’s A Hell Below”, gered door een straffe trompetsolo. Zeker ook te vermelden is “True Love” als een van de beste momenten van de set. Publiekslieveling was duidelijk “Is It Any Wonder” gezongen door de drummer. Afsluiter “Groovy Baby” gaf de kans de band voor te stellen en had iets Otis achtig. Na deze 17 nummers volgden er nog 3 bissen: een instrumental, een funky “After All Lives” en een lange versie samen met The Dip van “I Shall Be Released”.

Het was een avond waar iedereen tevreden naar huis ging: een voorprogramma dat meer was dan een opwarmer, een straffe band met geweldige muzikanten, een entertainer die het publiek uit zijn hand liet eten en ruimte laat aan de andere leden van de band om de afwisseling te bevorderen. Enige minpuntjes voor mij waren de stem die vermoeid was van de lange tour en de ietwat teveel aan trage nummers wat het tempo wat brak. Maar dit is slechts detailkritiek. Als ze in het land zijn kan je ze beter gaan kijken. Een gegarandeerde soulavond zal je dan krijgen..

Lisael

Foto's © Yvo Zels